ในขณะที่มันกำลังสำรวจดินแดนใหม่แห่งนี้ มันก็ได้ยินเสียงหายใจหนักๆ มันเลยรีบหาที่มาของเสียงอย่างรวดเร็วแล้วก็พบว่าเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ขนดกมาก แถมมีเขาด้วย มันคือควายป่าผู้ยิ่งใหญ่นั่นเอง เจ้าหนูกระโดดแทบไม่เชื่อสายตาว่าสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ่จะมานอนให้เห็นอยู่เบื้องหน้าตัวเอง มันใหญ่มากจนหนูกระโดดสามารถคลานเข้าไปอยู่ในวงของเขาได้เลย “เป็นสิ่งมหัศจรรย์จริงๆ” มันคิดในใจ แล้วคืบคลานเข้าใกล้อีกนิด
“สวัสดีพี่ชาย” หนูกระโดดทัก “ทำไมท่านจึงมานอนอยู่อย่างนี้ล่ะ?”
“ฉันป่วยและใกล้จะตายแล้ว” กระทิงระพึง
“และหมอเขาบอกว่าหากจะหายก็ต้องอาศัยตาของหนูดวงหนึ่งเท่านั้น แต่น้องชายตัวน้อยเอ๋ย มันไม่มีสิ่งที่เรียกว่าหนูหรอก”
หนูกระโดดตกใจ “ตาข้างหนึ่งของฉันนะเหรอ” มันคิดในใจ แล้วถอยหลังผงะออกมาจนติดแนวต้นเชอรี่ หายใจหนักแต่ช้าและยาว
“เขากำลังจะตาย” หนูกระโดดคิดในใจ “ถ้าฉันไม่ให้ดวงตาแก่เขาไป มันไม่น่าปล่อยให้สิ่งที่ยิ่งใหญ่อย่างนี้ตายเลย”
มันกลับไปหากระทิงที่นอนอยู่แล้วพูดกับควายว่า “ฉันนี่แหล่ะคือหนู” มันพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “และท่านก็คือสิ่งพิเศษ ฉันไม่อาจยอมให้ท่านตายได้หรอก พี่ชาย ฉันมีตาสองดวง ฉันขอมอบให้ท่านดวงหนึ่ง”
ว่าแล้วลูกตาของหนูกระโดดดวงหนึ่งก็หลุดออกมาให้กับกระทิงที่กลายสภาพสมบูรณ์ได้อีกครั้ง มันกระโดดลุกขึ้นยืน และสั่นสะเทือนโลกทั้งใบของหนูกระโดด
“ขอบใจนะน้องชายของฉัน” กระทิงกล่าว
“ฉันรู้ว่าหลังจากที่เจ้าได้ที่แม่น้ำแล้วเธอปรารถนาที่จะจาริกสู่เขาศักดิ์สิทธิ์ใช่ไหม เธอได้ให้ชีวิตใหม่แก่ฉันเพื่อฉันจะได้มีชิีวตอยู่เพื่อให้ต่อไป ฉันจะเป็นพี่ชายของเจ้าตลอดไป มาวิ่งอยู่ใต้ท้องของฉันสิ ฉันจะพาเจ้าไปให้ถึงตีนเขาศักดิ์สิทธิ์เอง เจ้าจะได้ไม่ต้องกลัวพวกจุดดำอีกต่อไป พวกนกอินทรีจะมองไม่เห็นเจ้าหรอกถ้าเจ้าวิ่งใต้ท้องของฉัน ทุ่งหญ้ากว้างคือที่ของฉัน หากฉันปีนเขาขึ้นไปฉันอาจล้มทับเธอได้”
เจ้าหนูน้อยเลยวิ่งใต้ท้องกระทิงอย่างปลอดภัยจากสายตาของพวกจุดดำบนฟ้า แต่ตอนนี้เหลือเพียงตาเดียวมันเลยรู้สึกกลัว เวลาที่ตีนอันทรงพลังของกระทิงกระทบพื้นมันสั่นสะเทือนไปทั้งปฐพี
ในที่สุดก็มาถึงยังที่ที่กระทิงหยุดวิ่ง
“น้องชายตัวเล็ก ฉันคงต้องทิ้งเธอไว้ที่นี่แล้วล่ะ” กระทิงกล่าว
“ขอบคุณมากเลยจ้า” หนูกระโดดบอก “แต่พี่รู้ไหมว่าตอนที่ฉันวิ่งอยู่ข้างใต้ท้องพี่ด้วยตาเพียงข้างเดียวน่ะ ฉันรู้สึกกลัวตีนที่สะเทือนปฐพีของพี่มากๆเลยล่ะ”
“จริงๆแล้วเธอไม่ต้องกลัวเลยรู้ไหม” กระทิงปลอบ “เพราะฉันเดินตามวิถีการร่่ายรำแห่งตะวัน ฉันรู้ว่าเท้าของฉันจะก้าวไปตรงไหนบ้าง ตอนนี้ฉันต้องขอตัวกลับสู่ทุ่งหญ้าใหญ่แล้วล่ะ น้องชายที่รัก หากอยากพบกันอีก เธอรู้แล้วนะว่าฉันจะอยู่ตรงนั้น”
:: อ่านเจ้าหนูกระโดด#ตอนจบ ::
No comments:
Post a Comment