แต่แล้ววันหนึ่ง มันกลับเริ่มได้ยินเสียงแปลกๆ.. มันจะเชิดหัวขึ้นสูงแล้วเพ่งมองไปรอบๆ พร้อมกับขยับหนวดขยุกขยิกไปมาเพื่อค้นหาที่มาของเสียงประหลาดนี้ จนกระทั่งวันหนึ่งที่มันรู้สึกทนต่อไปไม่ได้แล้ว จึงกระโดดเข้าไปถามเพื่อนหนูที่อยู่ใกล้ๆ ว่า
"นี่ๆ พี่ชาย หูของนายได้ยินเสียงอะไรคำรามบ้างไหม"
“ไม่นี่ ไม่เลย" หนูอีกตัวตอบโดยไม่ละจมูกที่คุ้ยหาเศษอาหารขึ้นจากพื้นดิน "ไม่ได้ยินอะไรเลย ตอนนี้ฉันยุ่ง ไว้ค่อยคุยเถอะ"
มันจึงไปถามหนูอีกตัวด้วยคำถามเดียวกัน หนูตัวนั้นมองมันแปลกๆ "นี่สมองเธอกลวงไปแล้วรึ๊ เสียงอาไร้" ถามแล้วหนูตัวนั้นก็วิ่งหายไปในช่องระหว่างต้นฝ้ายที่ล้มอยู่
เจ้าหนูน้อยจึงขยับหนวดเล็กน้อย แล้วกลับไปยุ่งกับตัวเองต่อ มันพยายามลืมเรื่องพวกนี้เสีย แต่มันก็ได้ยินเสียงคำรามในหูอีก แม้คราวนี้เสียงจะเบามาก เบามากๆ แต่ก็ได้ยินจริงๆ จนวันหนึ่ง หนูน้อยตัดสินใจออกเสาะหาต้นเสียงนี้อีกสักหน่อย มันปลีกตัวออกจากพวกหนูตัวอื่นๆที่ยุ่งกับการหาอาหารอยู่ แล้วมันก็ได้ยินเสียงนี้อีก ทีนี้มันพยายามให้ถนัดถนี่หน่อย จนได้ยินเสียงทักสวัสดีของใครบางคน
"หวัดดี น้องชาย" เสียงนั้นดังขึ้นมาอีก จนเจ้าหนูน้อยตกใจแทบกระโจนหนี ขนหัวลุก งอหลังและหางของมันเพื่อเตรียมวิ่งหนี
“หวัดดี ฉันคือพี่แรคคูนไงล่ะ” แรคคูนโผล่มาจริงๆ นั่นแหล่ะ “เจ้ามาทำอะไรทำอะไรแถวนี้ล่ะ เจ้าน้องชาย?” แรคคูนถาม
เจ้าหนูน้อยหน้าแดงเล็กน้อยแล้วก้มหัวลงพื้นจนจมูกแทบติดดิน “คือฉันได้ยินเสียงก้องกังวานในหู ก็เลยมาหาดูว่ามาจากไหนน่ะ” หนูตอบอย่างไม่แน่ใจนัก
“เสียงแว่วในหูเหรอ?” แรคคูนถามขณะนั่งลงใกล้ๆ “เจ้าน้องชาย เสียงที่เจ้าได้ยินน่ะ คือ เสียงแม่น้ำนั่นเอง”
“แม่น้ำ? แม่น้ำอะไรเหรอ?” เจ้าหนูถามด้วยความสงสัย
“ตามฉันมาสิ เดี๋ยวฉันจะพาเจ้าไปดูแม่น้ำ” แรคคูนกล่าว
เจ้าหนูน้อยรู้สึกหวั่นๆ แต่ก็อยากจะรู้ให้ได้ว่าเสียงแว่วนั้นมันคืออะไรกัน “แล้วฉันก็จะได้กลับไปทำงานซะที” มันคิดใจใจ “แล้วถ้าได้รู้ล่ะก็ มันอาจจะช่วยฉันทำมาหากินและสะสมอาหารก็เป็นได้ พวกพี่ๆหนูทั้งหลายที่บอกว่าไม่มีอะไรจะได้เห็นกันซะที ฉันจะพิสูจน์ให้พวกเขาได้เห็นสิ่งที่ฉันได้ยิน ฉันจะขอให้แรคคูนกลับไปหมู่บ้านกับฉันแล้วยืนยันว่าฉันมีหลักฐานเป็นเรื่องเป็นราว” มันคิดในใจ
“ได้เลย พี่แรคคูน ช่วยพาฉันไปที่แม่น้ำหน่อยสิ ฉันจะเดินตามพี่ไปนะ” เจ้าหนูว่าอย่างนั้น ในขณะที่เจ้าหนูน้อยเดินตามหลักแรคคูนไป หัวใจเล็กๆของมันเต้นรัวในอกน้อยๆของมัน แรคคูนพาเดินลัดเลาะไปตามทางที่มันไม่เคยไปมาก่อนเลย เจ้าหนูน้อยสูดดมกลิ่นแปลกๆใหม่ๆ ที่ไม่เคยได้กลิ่นมาก่อนตามทางที่ผ่าน บางช่วงมันรู้สึกกลัวจนแทบอยากหันหลังกลับ
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงแม่น้ำ มันกว้างใหญ่มหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ บางช่วงก็ลึกและใส บางช่วงก็ดูทะมึนๆ มันกว้างใหญ่มากจนเจ้าหนูน้อยมองไม่เห็นอีกฝั่งของแม่น้ำเลย แม่น้ำส่งเสียงกรรโชกไหล ร้องร่ำ ฮัมเพลงแห่งธารา สาดโถมโหมกระหน่ำ เจ้าหนูน้อยสังเกตเห็นของที่ลอยไปตามน้ำมีทั้งชิ้นเล็กและชิ้นใหญ่
“โอ้โห มันใหญ่มากเลยนะเนี่ย” เจ้าหนูน้อยอุทานออกมาอย่างไม่รู้จะหาคำพูดอะไรแทนได้
“ใช่ มันเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่มาก แต่เดี๋ยวนะ ฉันอยากแนะนำให้เจ้ารู้จักเพื่อนคนหนึ่งนะ” แรคคูณตอบ ในที่ๆน้ำตื้นและเรียบสงบมีใบบัวสีเขียวลอยอยู่ บนใบบัวมีกบตัวหนึ่งสีเขียวเหมือนกับใบบัวที่มันนั่งอยู่ ท้องกบเป็นสีขาวเด่นชัด
“หวัดดีน้องชาย” กบทัก “ยินดีต้องรับสู่แม่น้ำ”
“ฉันต้องไปแล้วล่ะ” แรคคูนขัดจังหวะ “แต่ไม่ต้องกลัวหรอกนะน้องชาย กบเขาจะดูแลเธอต่อเอง” ว่าแล้วเจ้าแรคคูนก็เดินจากไป มันเดินไปตามตลิ่งริมน้ำเพื่อหาอาหารกิน
No comments:
Post a Comment